Na een paar hele drukke weken, de verhuizing van ‘t andere Damesmeisje naar hier, onze tentoonstelling in Woerden en de laatste loodjes van de Terp is deze week rustig, met weinig afspraken en lekker weer. In mijn atelier ruimt ‘t lekker op, eindelijk weer aandacht voor allerlei onaffe projecten. Dus de laatste hand gelegd aan de serie Verre Vriendinnen, begonnen aan een portretje van De Geliefde Schrijfster.

Ondertussen, iets verderop aan de dijk, een demonstratie. Nee, weer geen grote opkomst, het lijkt wel alsof het niemand interesseert hier, hoe kan dat met de Waddenzee zo dichtbij?

Even later luister ik naar Samira,  een Afghaanse activiste, over haar vlucht naar Nederland. Ze leert de taal via You Tube, wil aan de slag in onze maatschappij, maar vraagt zich af hoe lang dit gaat duren, ze heeft nog geen idee wat er nog allemaal aan tegenslag gaat komen.

Terwijl ik tevreden op de bank -en een gasbel- zit, denk ik aan de woningnood, de ellenlange wachtlijsten, al die dieren in het nauw in de zee, de vriendinnen die ik de afgelopen jaren ben kwijtgeraakt, de nood van allerlei mensen dichtbij.

Van binnen begint het zachtjes te knagen. Kan dat wel in deze tijd, tevreden zijn? Is dat een goede waarde of  is het waar wat de Vlaamse schrijver Paul Koeck beweert dat tevredenheid wijst op geestelijke ouderdom, het begin van berusting?