Na een prachtige fietstocht langs de kusten van ‘ons’ schiereiland La Manche zijn we teruggekeerd in ons knusse huisje. De dicht begroeide tuin verborg het huis als het Doornroosje kasteel en het wachten was op een prins..Voor de gelegenheid toch maar met de hulp van de prinses ging het stel aan de slag.
Er viel me iets op dat lag te wachten om bewust te worden.
Op een fietstocht met heuvels en dus hellingen waarvan het heerlijk en spannend is naar beneden te racen, met zekere controle uiteraard, op zo’n afdaling kom je onvermijdelijk in botsing met insecten. In je helm, tegen je bril. Het zoomde en knalde van je-welste. Tenminste, zo was het voorheen.
Dit jaar bleef de weg ‘ vrij’. Ook ‘s morgens vroeg ontbrak de gebruikelijke wesp of andere vliegende gast. Maar nu: stilte.
Ook bij het koken bleef het insect-vrij.
Pas toen er een steen verplaatst moest worden in de Doornroosje tuin ontdekten we een mierennest. Paniek onder de diertjes die zo ongeveer alleen overgebleven zijn in onze anders zo zoemende tuin. Ook het luchtruim blijft leeg, qua vogels.Wat hebben we gemist? Welke ramp heeft zich stilletjes voltrokken toen we even waren fietsen?
We gingen uitrusten op het strand. Naast wat watervlooien is daar meestal toch niks aan insect te vinden. Inderdaad.
Maar we hoorden wel iets anders. Dat geeft hoop. Een golf van energie trok door de duinen en over het strand. Het geluid van vrolijk drummende vrouwen, uit alle hoeken van de streek samengekomen om uit hun dak te gaan.
Dat wil ik je niet onthouden, lief Damesmeisje! En alle mensen die ons volgen ook niet!
Liefs vanaf het zuidelijk wad en tot snel!