Ik kan het niet
Op een fatsoenlijke tijd in de avond gaat mijn telefoon. Het is een medewerker van Takecareb&b. Ik sta immers op de lijst van beschikbare adressen voor statushouders. Inmiddels lijkt de opvang voor Oekraïners redelijk te lopen maar die voor officieel verklaarde vluchtelingen uit andere gebieden nog steeds niet.
Ik licht onze conclusie, dat mijn kantoor niet verplaatst kan worden in huis, toe. Ik kan mijn cliënten geen privacy bieden, zonder dat ze vele trappen moeten beklimmen.
Het lukt niet een oplossing voor de praktijk te vinden, behalve terug naar 100% online te gaan. Wat voor vele mensen een belemmering is. Dat geeft naarheid, teleurstelling, verdriet.

Maar jullie hebben toch ook een klein kamertje in de aanbieding, vraagt de sympathieke vrouwenstem. Ja, dat klopt. Hiermee heb ik me meteen na de Russische inval opgegeven. De logeerkamer met gedeelde badkamer en toilet. In de tijd dat we nog dachten dat de bezetting slechts een kwesties van dagen of weken was. Zou daar een statushouder mogen verblijven, vraagt de stem. Er vindt eerst een proefweekend plaats. Daarna kun je aangeven of je t wilt of niet. Is dat niet heel pijnlijk, vraag ik me hardop af. Ja, zeker, dat kan het zijn, is het antwoord.
Zal ik je op de lijst zetten om dat uit te proberen?
Ik vraag enige bedenktijd. Bel je me daarna terug, vraagt ze vriendelijk. Een statushouder blijft meestal een maand of drie en deelt in jouw geval de badkamer, woonkamer en keuken.
Bel je me terug? dringt ze aan.
Ik voel mijn innerlijke weerstand stijgen. En aan de andere kant mijn gene en gevoel: -dit moet toch kunnen, wij hebben immers alles-, net zo hard.

Of zal ik je schrappen van de lijst?
Hoe moeilijk kan het zijn in woorden te gieten wat allang duidelijk is maar ongewenst voor het beeld dat je van jezelf hebt.
Ja, doe dat maar. Ik kan het niet. Verdomme, ik kan het niet,