Erbarme Dich, ..ik had zo graag..
Ik had zo graag een blog willen schrijven over het Hooggeëerde bezoek aan het oude huis aan de gracht. Hoe de lieve vriendin van de kade haar wijze blikken en andere zintuigen door de kamers liet gaan. En over de lustrijke tuinen, ooit een zoetwater bassin waaruit de Brouwers om de hoek hun water haalden. Kan het zijn dat in dat moeras ooit kinderen verdronken zijn? Kan dat mijn dromen over in modder verzwolgen kinderen verklaren?

In de gangen ervaart de vriendin restanten van oorlogstrauma’s. Welke invloed heeft dat op latere bewoners? Een huis dat om aandacht schreeuwt en alsmaar niet op orde gebracht kan worden. Welke invloeden spreken hier?
Ik had er graag over geschreven. Net als over het bezoek van de geliefde broer aan het huis. Als altijd komen alle aspecten van het leven aan bod. Zo ook de invloed van de oorlog op onze familie, de gemaakte keuzes, de gevolgen.

Er waait een kille wind door het huis als we spreken over de wereld van nu. Over Raspoetin en de zijnen. Ik had willen schrijven over de ongelooflijke gedachte dat mijn vredelievende broer en ik de wapens hadden willen oppakken en korte metten maken met enkele dictators. Waar is de tijd van de opgespelde gebroken geweertjes gebleven? Ooit was ik lid van de PSP. en in dat gedachtengoed geloof ik nog steeds, min of meer.
Ik geloofde en wil nog steeds geloven in Merkel’s aanpak. De dialoog, in contact blijven. Ik had zo graag gewild dat het gewerkt had.
Ik had willen schrijven over datgene wat niet in woorden te vatten is, het slechte, het verschrikkelijke.

Maar mijn schrijfhand hield ermee op. Teveel naarheid? Peesontsteking, klaar uit. Niet meer mailen, noch appen. Spreekberichtjes dan maar. En toen sloeg er een geheimzinnige ziekte toe. Koorts, geen stem, hoesten.
In een klap ben ik twee jaar terug. Die eerste Pasen in Coronatijd.
Erbarme Dich

De berichten van naar adem happende COVID patiënten op de IC’s. In coma gebracht. De overlevingskansen schematisch in beeld. De angst, de paniek. Het einde van de wereld leek nabij.
Ik heb het benauwd, ik behoor tot de risicogroep qua leeftijd en ik ben alleen op de dijk.
Ik heb een huis aan een wonderschone dijk, ik heb een bloeiende pruimenboom in de tuin, ontluikende groentes in de kas en dartelende vogels om me heen.
En ‘zij’ daar, dichtbij en ooit toen, hebben dat allemaal niet. Erbarme Dich.