Magnolia
Vandaag 32 jaar geleden kondigde de geboorte van ons eerste kindje zich aan. Vanuit mijn slaapkamerraam zag ik die ochtend de magnolia in volle bloei staan, de knoppen helemaal open. Als een voorbode.
Ik zou die dag nog op de fiets boodschappen gaan doen. En nog 100 andere dingen, om het nestje in orde te maken. Ze zou de volgende dag, rond de middag ter wereld komen.
Het voelde kwetsbaar, zo op de fiets, herinner ik me. Alsof ze, bijna buiten mij, voor t eerst aan de buitenwereld blootgesteld werd. En die wereld voelde hard en lawaaierig aan. Auto’s, vliegtuigen, machines. Eigenlijk de gewone alledaagse dingen in een stad.

Ik zag vandaag een foto in de krant. Van een jonge moeder die met haar pas geboren baby op de vlucht sloeg. Voorzichtig droeg ze het kindje door de vernietigde stad, op zoek naar een uitweg. Elk moment kon ze beschoten worden.
Ik moet huilen om haar, en om al die andere moeders met hun kinderen. En soms nemen die dappere vrouwen ook nog andere kinderen mee. Verweesde kinderen, verlaten en kwijtgeraakte kinderen.

Na de geboorte van ons kindje verbleef ik nog lang in de veilige omgeving onder de magnoliaboom. Beschermd, vertrouwd, knus. Het duurde ongeveer vier maanden voordat ik weer naar buiten trad, de wereld in.
Hoe moet het zijn je kind ter wereld te brengen terwijl de bommen om je heen vallen. “You can’t stop a baby being born” zingt Joanie Mitchel. De natuur gaat door, no matter what.
Ik denk aan de Afghaanse en Syrische vrouwen met hun kinderen. En de vrouwen uit Afrika, die de zee trotseren met kinderen en al. In Ter Apel moeten ze slapen in een stoel. Of in een illegaal opgezette tent. Nergens een plek in de toch al niet zo comfortabele herberg. Nergens welkom. De ‘niggers ’ onder de vluchtelingen.
Waar staat hun magnolia boom. Waar hebben ze die achter moeten laten. Hoe moet het met de wereld zonder je eigen veilige boom?