Klus
Terwijl de nieuwe Raspoetin zijn gruwelijke klus probeert te klaren, niet goedschiks dan maar kwaadschiks, neemt iets dichterbij de familie van onze lieve vriendin afscheid van een dierbare zus, geliefde, moeder en oma. Te jong, te onmisbaar.
Wat een klus..
Nog dichterbij zie ik hoe zwaar de klus is te leren leven met verminderde vitaliteit.
Vroeger of later krijgen we er allemaal mee te maken: afscheid nemen.

Ondertussen schijnt de zon en bruist t van positieve energie op de dijk.
Emmers water en zemen worden buiten gezet en ramen bevrijdt van Saharazand. Ook ik sta onwennig op mijn keukentrapje. Naast mij peutert de lieve buurvrouw onkruid en modder tussen de straatstenen vandaan, op haar gemakje gezeten op het warme wegdek. Vrolijke geluiden klinken vanaf hun dak: lieve buurman klautert met de verfpot rond.

De schilder en ik vermoeden achter de verweerde dakplaten een nieuwe schat. Eensgezind wrikken we beschimmeld materiaal weg. Nog een hele klus. Opnieuw onthult zich een beeldschoon plafond, van donkerrode planken dit keer.
Daar gaan we weer, denk ik.
De Geliefde herstelt de verloren gewaande verlichting van het achterhuisje. Hotelschakeling, nieuw stopcontact. Nog een hele klus.Ik ben blij en trots.

Onbeholpen werk ik aan mijn moestuin, de eerste van mijn leven. Gesitueerd tussen de bomen van mijn eerste boomgaard-in-wording en bestaand uit aan elkaar geknoopte aardappelkistjes.
Dan landt er naast mij een vlinder. De eerst die ik zie dit jaar. Onhandig komt zij neer op de bloemen. Met enige moeite hervindt zij haar evenwicht. Alsof dit haar eerste landing is als vlinder.
Dan wrijft zij zich in de voorpoten. Of zijn het voelsprieten. Alsof ze wil zeggen: “zo, de eerste klus van mijn leven heb ik geklaard”.

Leven en doodgaan, het blijft een hele klus.

Voor M