Haute Couture en oorlog
Terwijl op drie reisdagen afstand Odessa haar historie verpakt in zandzakken en de bevolking zich schrap zet voor een aanval, laat ik mijn familie achter op een terrasje in de namiddagzon en laat me verleiden door een elegante uitstalling van de kleur blauw. Dit alles tegen het decor van de plaatselijke hoofdstad. Hier is iedereen onbekommerd op deze gevoelsmatig eerste lentedag
We hebben er een heerlijk weekend tuinieren, klussen, kletsen en doorpraten opzitten. Geluk en pijn, ontluikende bloemen en mest, het is allemaal voorbijgekomen.

Ik stap een onbekende winkel binnen, aangetrokken door al dat blauw. Voordat ik het weet ben ik in gesprek met de ontwerpster en naamgeefster van deze zaak. Prachtige ontwerpen, sprankelende kleuren. Uitgevoerd in gerecyclede stoffen. Alls duurzaam wat de klok slaat. Als ik letterlijk in mijn hemdje sta, trekt de ontwerpster haar jasje uit en doet het mij aan. Ze sleept andere jasjes, vesten en pakken erbij. Het een na het ander trek ik aan. “Mijn Haute Couture collectie van de afgelopen decennia staat normaal boven”, zegt ze. “Maar ik ben een grote show in het VK aan t voorbereiden. Een antieke autorace”.
Op dat moment stapt haar topmodel, die deze show zal ‘lopen’ binnen. Een beeldschone.. jongen.

De ontwerpster vraagt me naar mijn leven. Alsof dat helemaal gewoon is, als je aan het winkelen bent. Kunstenaar? Ook bezig met kleuren? Dat kan ik beamen. Ik onthul mijn Damesmeisjes identiteit. Ze is vol aandacht. En waar ik woon? Op de OBD.
Verbeeld ik het me, of vullen haar sterk opgemaakte ogen zich met tranen. Oh jee, zegt ze. Daar ben ik opgegroeid en dat was niet leuk. Dat was oorlog. Ik ben er nooit meer teruggeweest. De boeren kwamen mijn vader zeggen dat ik een pak rammel nodig had. Ik werd altijd gepest.
Haar misdaad? ‘Anders-zijn’. Ze droeg laarzen in twee kleuren, ze klom in bomen, ze was geen standaard meisje. En dat kon niet in die omgeving. Gebroken moest ze worden. Al jong vluchtte ze naar Amsterdam en daarna reisde ze, voor de kledingindustrie, de wereld over. Alle goedkope modemerken kent ze vanuit de fabriek. En dat is erg. Heel erg, verzucht ze. Het gif loopt zo de sloot in, mensen krijgen amper betaalt.Nog steeds. We weten het inmiddels allemaal.
“Ik besloot het anders te gaan doen”. Zo gezegd, zo gedaan. Daar staat ze nu. Met betraande ogen in een schitterende winkel, waar vrolijke mensen, allemaal wel een tikje ‘ anders’ binnen stappen.
Als ik het jasje en het prachtig blauwe hemdje dat ik meteen maar aan houdt, afreken, legt ze een grijze shawl van gerecycled wol over mijn schouders. Voor als je het straks koud krijgt, met je familie op het terrasje, zegt ze lachend.
Wat een vrouw, wat een levensverhaal.
Als ik later de bijgevoegde foto uit Odessa zie, moet ik aan haar denken. Oorlog en Haute Couture.