Huizen en hun geschiedenis

“Jij mag geen belangstelling hebben voor oorlog, oorlog heeft wel belangstelling voor jou”. Caroline de Gruyter, citeert Leon Trotsky.
De wijze teksten van deze NRC columnist vallen nu in een geheel andere context. Wat waren we naïef en in slaap gesukkeld. Oorlog leek een ver weg fenomeen waarmee we niet in aanraking wilden komen, ook liever geen getuigen daarvan in eigen land toelaten. Wat je niet ziet, is er niet.
De Geliefde las vorig jaar De Gruyter’s boek “Beter zal t niet worden” en herlas t deze week in een geheel andere mindset.
De oorlog is overal. In de vorm van angst en in schuldgevoel. De Oekraïne vecht immers onze oorlog en smeekt om steun, met name om een no-fly zone die ‘wij’, niet kunnen bieden.
De oorlog is in de kleine berichtjes. Ik lees over de Soldatenmoeders. Moedige Russinnen die speurwerk doen naar gesneuvelde zonen en vaders. Vaak anoniem achtergebleven, soms ook, schijnt t, bewust verdonkeremaand om geen vervelende berichten naar het Russische publiek te hoeven geven. Berichten over naar huis in Rusland, bellende 18 jarigen die ontheemd en overweldigd niet weten wat ze daar in de Oekraïne in hun soldatenoutfit moeten doen.
De oorlog is op de snelweg tussen het zuidelijke wad en het noordelijke waar, valt me nu op, veel Poolse vrachtauto’s rijden. Sommigen met duidelijke teksten achterop hun wagens geschreven. Ik begrijp ook dat ze dikwijls hulpgoederen mee terug nemen. We zijn nu allemaal dol op de Polen, niemand maakt meer grapjes. De oorlog zit in onze Europese solidariteit.
De oorlog is ook in de drie daagse retreat die ik aan de noordelijke dijk volg, gezeten in mijn door de buurman gemaakte meditatiebox. Een mede Dharma student met Oekraïense hartsverbindingen raakt in paniek. Hij probeert, in een poging tot Bodhicitta, het goede in Poetin te vinden en activeert daarmee verschrikkelijke herinneringen en beelden.
Buiten zie ik een zonovergoten landschap, met dartelende vogels, ontwakende takken en een vrolijke hond.
Ik schuil voor de oorlog.

Eén antwoord op “Huizen en hun geschiedenis”

  1. wie zou niet schuilen voor oorlog… net zoals we willen schuilen voor ontkenning. alleen doorkijkjes zoals het gesprek met de ambassadeur in buitenhof van 13mrt, maken dat we het snappen. wat zullen al die defensiekenners blij zijn dat er eindelijk aandacht voor hun info is… voor zo lang als het duurt. by the way: sinds 1991 is oekraine een onafhankelijk land, en niet meer een streek. dat scheelt een lidwoord.

Geef een reactie