Oekraïne
Ik denk aan alle Oekraïense Damesmeisjes, die zijn er vast. ik denk aan hun Geliefden en Gewone Jongens. Aan hun ouders en kinderen, kleinkinderen. Hun vrienden en buren.
Ik denk aan alle inwoners van Kiev voor wie het leven er in ene heel anders uitziet. Ik denk aan de mensen in andere steden. s Nachts het geluid van bommenwerpers. Explosies. Met kleine kinderen de schuilkelders in. Ik denk aan de mensen op het platteland. Waarheen te vluchten? Wanhopige mensen in lange files, richting het westen. Wanneer besluit je je auto te laten staan en te gaan lopen, met je kinderen, ouders, de hond en ook nog je bagage? vraagt mijn Geliefde zich af.
Het leven is definitief veranderd. Angst, dreiging en ontheemding heersen. Bij hen, maar ook bij ons.
De Oekraïners staan symbool voor de kwetsbaarheid van ons bestaan, het effect van geweld en de bedreiging van de diep gewortelde wens van alles wat leeft om gewoon een redelijk gelukkig bestaan te leiden en met rust gelaten te worden.
“And other beings’ pain
i do not feel , and yet
Because I take them for my own
Their suffering is likewise hard to bear”
Vers 93 Shantideva
Vooralsnog kijk ik graag naar de kracht en durf die ontstaat door een enorme motivatie: blijf met je poten van ons land af! Ook zie ik het effect van solidair zijn met de Oekraïners. Zelfs door Polen! Evenals de inzet van Europa en Navo. Niet verkeerd.
Ook denk ik aan de protesterende Russen, zoals de vrouw met baby die in Moskou een protest-aviertje omhoog hield en gewelddadig werd afgevoerd. En al die anderen die nu in de bak zitten omdat ze vreedzaam demonstreerden. Ook ‘hard to bear’.