Spookbeelden
De Geliefde helpt me de stad uit. Dat is ongekend onbaatzuchtig. Hij heeft me immers liever in de stad.
Sinds een week staan er mannen in gele pakken vreemde dingen te doen op onze gracht. Het geeft me een unheimisch gevoel. Ze dwingen alle verkeer in tegenovergestelde richting te rijden. Maar dat dan weer niet consequent. Het komt er op neer dat alle auto’s stadinwaarts gaan, zonder er schijnbaar ooit uit te kunnen.
En ik wil eruit.
Met De Geliefde aan t stuur lukt dat natuurlijk best. Maar waarom is de situatie zo? De mannen in de gele pakken lijken erop geselecteerd dat ze niet kunnen praten. Geen commentaar, geen uitleg. Of weten ze t zelf ook niet?
Auto’s moeten omgekeerd inparkeren. Kleine types kunnen de draai in een beweging maken, met onze bus lukt dat niet. Het geeft gestuntel en verbaasde blikken.

Op de afsluitdijk haal ik opgelucht adem. Alles weer normaal, denk ik.
De lucht betrekt, dikke mist komt op en de wind wint aan kracht.
Aanvankelijk dringt het vreemde geluid niet tot me door. Ik moet immers werken, zoomen en dat vraagt al mijn aandacht. Wat loeit die storm, denk ik nog, en passant.
Aan het einde van de werkdag lees ik welgemoed de krant, op mijn noordelijke bank. De militaire bewegingen, rond de Oekraïne, trekken mijn aandacht. Het V.K., Frankrijk en natuurlijk de VS, allemaal trekken ze met hun materieel op naar het oosten. Nooit was de dreiging zo groot sinds De Koude Oorlog, lees ik.
Pas als ik later buiten loop, in het lege veld onder een haast volle maan, dringt de bron van het lawaai tot me door. Straaljagers. De een na de ander vliegt over. Al urenlang. Een periodieke NAVO oefening? Toevalligerwijze nu?
Als ik het angstaanjagende geluid in deze stilte wil vastleggen, zwijgen ze en vang ik slechts wind.
Maar even later, als ik op mijn yogamatje lig, virtueel naast het Andere Damesmeisje en de les volg, komen ze weer.
Als spookbeelden in de nacht.