Sjamanisme op de dijk
De processie stapt uit het tuinhekje de dijk op, vreemde voorwerpen met zich mee dragend. Voorop gaat een persoon met een matras onder de arm. Daarna volgen een soort beddespiraal, maat kinderledikant, een hoofdeinde en iets met pootjes.
De processie gaat een andere tuin binnen en loopt om het huis naar achteren. Iemand rent terug, kennelijk om een elektrische boormachine en een zak blaadjes op te halen.
In de kleine achterkamer wordt het geheel in elkaar gezet.
Mijn buurman heeft een meditatiebox voor me gemaakt. Hij heeft er zelf ook een, maat XXL. Ooit las ik een boek over een non die hoog in de Himalaya in een grot woonde. Met een piepklein tuintje ervoor, waar ze in de zachtere maanden wat groente kweekte. Verder leefde ze sober van haar gedroogde voorraden. Ze zat dag en nacht in haar meditatiebox. Ook s nachts.
Dat ben ik niet van plan.
Maar voordat ik mijn box mag uitproberen moet er een ritueel plaatsvinden, vindt mijn lieve buurman. De ruimte moet gezuiverd worden, daarvoor zijn er salieblaadjes meegebracht. Al snel zitten we hoestend te lachen in dikke rookwolken. Naast de kwade geesten zijn ook wij bijna uitgeroeid.
Dan pas is het moment dat ik mag plaatsnemen.
Alsof ik op een troon zit, zacht en warm, met de juiste verhoging van de heupen voor de lotushouding. De kleur van de box matcht met de oude ossenbloed-kleurige verf van deur en balken van de oude ruimte. Vanouds om vliegen te weren.
Ik zit goed!
Als het gezelschap zich vervolgens naar de woonkamer annex atelier begeeft, vraagt de buurman of hij even de oven mag gebruiken. Uiteraard.
De zinnen in de kamer worden verder verlicht door glaasjes rode wijn.
En dan dringen zich geuren op uit de keuken. Zeg buurman wat ben je eigenlijk aan het doen. Oh, ik decarboiseer mijn wiet bloemetjes voor mijn medicinale olie. Die we, tussen twee haakjes inmiddels allemaal gebruiken om te kunnen slapen. Ik ben bijna stoned van de geuren en de hilariteit.
Daar zitten we dan op de dijk, Back in the sixties…