Πείσμα
Het tuinhekje valt achter me in t slot. Een laatste blik op het door luiken geblindeerde huis. Dag huis, tot gauw. Een laatste groet aan de buren die uit hun raam hangen om ons uit te zwaaien.
De laatste dagen van het leven op het zuid westelijke wad bestaan altijd uit afscheid nemen. Van het rondje ‘om de punt’, van t avondwandelingetje onder de sterrenhemel. Van de heuvels, de vergezichten op zee. Van de lieve vrienden die altijd langer lijken te blijven.
En daar gaan we dan. Vanaf schuin onder Zuid Engeland in een diagonale lijn naar t Noorden. Tot waar de weg ophoudt en overgaat in een dijk. De oude zeedijk.
Dan gaat de telefoon. Een 0518 nummer. De schilder is, terwijl hij t keukenplafond op die verre dijk aan t kitten is, van zijn trap gevallen. Ik zie in gedachte onze steun en toeverlaat met gebroken ledematen in t ziekenhuis liggen.
Het valt enigszins mee. Niets gebroken, wel op krukken. “Maar maandag ben ik er gewoon weer hoor”, appt hij me positief gestemd als altijd. Of eigenwijs? Eerst maar even aan de dokter vragen.
Als we dan 9,5 uur later St Annaparochie binnenrijden springt mijn hart op. Net zoals t doet bij de eerste aanblik van de zee, daar in t zuid westen.
In t dijkhuisje, op tafel vind ik mijn verlate kerstcadeau van t Andere Damesmeisje. Oningepakt. Aan verspilling van papier doen we niet meer. Een boek, dat wist ik al. ‘De filosoof, de hond en de bruiloft’. Door Barbara Stok. Over de eerste vrouwelijke filosoof Hipparchia, haar hondenvrienden en de filosofische stroming van de Cynici waarvoor de hond symbool staat. En de grote beslissing die Hipparchia neemt onder invloed van de Cynici, die de bestaande normen en waarden ter discussie stellen. De filosofe past die denkwijze toe op de positie van de vrouw en het instituut huwelijk.
Ik moet er even op gewezen worden en dan zie ik de overeenkomst. Op de kaft prijkt de filosofe, badend in een poel met haar hond.
Ik herinner me mijn Nieuwjaarsduik in een ondiepe poel achtergebleven zeewater, met Marie. De foto daarvan heb ik bewerkt tot Nieuwjaarswens. Op naar een frisse toekomst!
En ik denk aan andere overeenkomsten in dit jaar van het dertigjarige huwelijk en de veertigjarige verkering met de Geliefde.
En mijn keuze voor het dijkhuisje op het Noordelijke wad.
Πείσμα
(Oftewel eigenwijsheid)
