SURVIVAL

Terwijl het andere Damesmeisje met de Geliefde door de modder kruipt, was ook dit Damesmeisje bezig met een survival tocht. Het zou een simpel wandelingetje zijn, samen met de lieve vriendin uit Bolsward. Gewoon, ff frisse neus halen en samen het oude jaar uit luiden. De lieve vriendin is zoals altijd uiterst praktisch: ze heeft een rugzak met daarin bordjes, glazen, bestek, alles keurig opgeborgen. Mijn rugzak is er niks bij, maar daar zit wel een klein flesje witte wijn in opgeborgen en een klein kadootje voor het nieuwe jaar. We maken een rondwandeling vanuit Hartwert, een klein dorpje vlakbij Bolsward. Ontstaan op een terp langs een slenk van de Middelzee, was het ooit een dorp met groot aanzien. Dat kwam door het Klooster Bloemkamp, het op een na grootste klooster van Friesland. Nu is daar niets meer van te vinden, behalve een lichte glooiing in het landschap.

Het is regenachtig weer en het waait ontzettend hard. Gezeten op plastic tasjes op een viezig bankje vol korstmossen openen we onze rugzakken. Voor we het weten zeilen tasjes, plastic glaasjes en de routebeschrijving door de lucht. Terwijl ik er hard achteraan ren passeert voor de tweede keer een auto van de gemeente Sûdwest-Fryslân. De bestuurder kijkt verbaasd om, wat doen die twee vrouwen op dat bankje in dit rotweer?

Als de broodjes op zijn en het flesje witte wijn leeg, wandelen we nogal rozig verder, op zoek  naar routepaal 67. Halverwege treffen we in een tuinhuisje bij een grote boerderij een prachtige maquette met uitleg over klooster Bloemkamp. Oude verweerde kloostermoppen liggen buiten opgestapeld als bewijs dat we op historische grond staat. Ook bij de volgende boerderij kijken we onze ogen uit: de deel vrijwel volledig ingestort, een hoog staketsel steekt nog overeind in de lucht, overal roestig afval, oude auto’s. Een pinkend lichtje bewijst dat er toch nog iemand woont in deze bouwval.

Dan lopen we vast, het betonnen rijpad eindigt in grote vette kluiten modder, hier is het alleen nog maar landbouwgrond. Wil een dwarse boer niet dat we verder lopen? Of hebben we iets over het hoofd gezien? We lopen wat heen en weer op zoek naar een verwijzing. Daar is de bouwval weer, het tuinhuisje, en even later nog een keer. De lieve vriendin uit Bolsward spreekt het verlossende woord: we moeten van het pad af het weiland in. De lucht wordt steeds dreigender, de wind waait steeds harder. Niet veel later vinden we routepaal 67, en dan blijkt het nog maar een eindje naar de auto.

Moe maar uiterst voldaan drinken we niet veel later een kopje thee als afsluiting.

Het was maar 5,6 kilometer, maar het leek zeker het dubbele.

Slecht weer, tegenwind, verkeerde afslagen, het lijkt 2021 wel.

Maar één ding is zeker: onze lijven en harten zijn warm.