Huizen en hun geschiedenis

Let it be/time goes by

Op handen en voeten kruipen ze door de modder. Het ene Damesmeisje en de Geliefde. De hond Marie doet voor hoe ze een loodrechte helling bedekt met zeeklei op moeten klauteren. Maar die domme types begrijpen het niet.

Aan plukken gras hijs ik mezelf het hoger liggende weiland op en gooi de hondenriem naar de Geliefde die tussen hemel en aarde hangt. Na even schrap zetten staat ook hij op vaste grond.
Ik wilde even mijn natuurlijk kunstwerk checken. Twee maanden geleden schreef ik met krijt een gedicht van Virginia Woolf op de boom die hier al decennia in de binnenzee ligt. Ik vind slechts vage flarden kleur en contouren van woorden terug. De tijd en de elementen hebben hun werk gedaan.
Laat t los, let it be..

Ik denk terug aan gisteravond, het afscheidsfeestje van het kerstgezelschap. Daar gaan ze weer, terug naar hun levens, andere bestemmingen. De aandacht ligt al elders en wij blijven achter met de herinneringen. Nostalgisch als de top 2000 waar we naar luisterden.
(Haha, The Beatles lekker met meer nummers erin dan The Stones..!).

Na de modderige klim vertrekt de Geliefde naar huis. Ik loop door met Marie dartel aan mijn zijde.
We volgen de oude kustlijn. Hier is het land prijsgegeven aan de getijden. Ik loop door vergane achtertuinen die half in zee gestort zijn, de exotische planten herinneren aan een rijk verleden. Het lijkt wel een deel uit de MaddAddam trilogie van Margaret Atwood. De mens is verdwenen. Wat rest is puin. Betonnen constructies liggen ondersteboven in de branding, in de diepte. Huizen staan dakloos met loshangende deuren en ramen. Geplunderde en half verbrande stacaravans. Troosteloos in een verpletterend mooi landschap. Datgene wat aan de mens herinnert is bijna weggewerkt, verzwolgen en afgebroken door wind en zee. Nog een paar decennia erbij en je vindt er niets van terug. Zal het zo gaan met de aarde, als wij onszelf vernietigd hebben en de natuur zich herstelt?
Loslaten en opnieuw beginnen.
‘As time goes by’, klinkt in mijn hoofd. Een echo uit de top 2000.

Over de drooggevallen zeebodem trekken we verder naar het noorden. En dan verrijzen, als een Fata morgana uit zee, de witte huizen van het volgende stadje.
Aan het einde van de boulevard wacht de Geliefde, lachend boven een bord moules frites, de auto om de hoek geparkeerd.
Die laat ik voorlopig niet los.

“The future enters into us,
In order to transform itself in us,
long before it happens”

Rilke
Met dank aan emmapb

Geef een reactie