Rituelen

Ons jaarlijkse Damesmeisjes kerstdiner is als vanouds. Ik dek de feestelijke tafel met een op maat gemaakt wit tafelkleed van damast, met daarop ons zelf ontworpen Kerstservies, de kandelaars aan, waxinelichtjes, bijpassende servies en intrigerende kadootjes onder het kleine witte kerstboompje. Het andere Damesmeisje is de keukenprinses. Hoe ze het voor elkaar speelt in al die drukte van verbouwingen en verdwenen klusjesmannen is me zoals altijd een raadsel. In het piepkleine keukentje bakt ze van bloem met gips lekkere pannenkoekjes, maakt een smakelijk smeerseltje van pistachnoten en feta, met als voorafje een spinaziepaddestoelensoep en mozarella met tomaten. Marie ligt als altijd in de weg, uitgestrekt op de bank. Ondertussen praten we honderduit, om tegen enen uitgeput in elkaar te storten. Provisorisch doen we de afwas, het boompje wordt weer afgetuigd, de beschreven borden opgeborgen. De kou dringt langzamerhand ons kleine huis op wielen binnen. We kruipen diep weg onder de dekbedden, met extra sprei en omslagdoeken.

Het andere Damesmeisje is nog diep in slaap, als ik in de vroege ochtend het deurtje van de Knaus opendoe. Samen met Marie kijk ik uit over een betoverende wereld. In de verte, bij Berltsum, een zweempje rood van de opkomende zon. Aan de andere kant, richting de boerderij van de beheerder, een volle maan hoog boven een wit knisperende tuin. De hond kan haar geluk niet op, ze springt uitgelaten om me heen. Het wandelingetje in het dorp is van een verblindende schoonheid.

Wat een geluk, denk ik zoals altijd, als ik terug rijd naar Blije nadat we afscheid van elkaar hebben genomen. Wat een geluk dat we dit hebben. Deze omgeving, onze woonplekken, elkaar. Thuis berg ik onze Kerstspullen netjes op in een speciaal kratje. Bovenop twee nieuwe kerstballen: een stoere groene tractor en een lievig stenen engeltje , maar wel met gebalde opgeheven vuist. Ook een vast ritueel, maar dit keer bijna inwisselbaar. Want rara, voor wie was wat?