Zo oud als sinterklaas. Een bonusvertelling

Ongeveer op hetzelfde moment dat het andere Damesmeisje touwtjes knoopte aan chocoladeletters, of beter gezegd, liet knopen en deze presentjes bij de buren langs bracht, liepen de Geliefde en ik door inmiddels donker Amsterdam. Mensen spoedden zich gehaast naar bijna sluitende winkels om nog wat laatste Sint inkopen te doen.
Bij de etalage van de badeendjes winkel hielden we stil. De elegant geklede eigenaresse daalde van de wenteltrap af haar zaak in. Een vriendelijke vijftiger, zo schatte ik haar. Ze verheugde zich in onze queeste, namelijk een badeendjes familie aanschaffen voor onze lieve voorburen. Ze moest af en toe streng de Geliefde tot de orde roepen die alle eendjes in zijn handen wilde nemen voor nader onderzoek. Dat staat deze Corona golf niet toe.
We kozen uiteindelijk voor een stoere eend met mobiel aan het oor en een dames eend met engelengeduld. Voor de twee jongetjes zwichtten we voor een dino eend en een olifant. Het bijna vijfjarige knulletje is immers verzot op dino’s en de eenjarige doet me denken aan een dartel babyolifantje, grappig en erg lief.
Tijdens het keuzeproces klonk mijn lievelingsmuziek uit de jaren zeventig. “Hoe heet die zanger ook al weer”, vroegen wij in een ‘senior moment’ van niet weten. Oh ja, Neil Diamond! De badeendjesmevrouw haalde opgelucht adem. Ja, daar luisterden mijn ouders ook zo graag naar.
Ik voelde me even heel oud. Geen eendje in de winkel kon uitdrukken hoe oud. Of het zou de Sinterklaas eend moeten zijn. Maar die had ze niet in de collectie. Trouwens geen enkele oudere damesbadeend. Deze kwam t dichtst in de buurt. Daar moeten de Damesmeisjes toch gauw iets aan doen…