Oh kom er eens kijken
Hoeveel Sinterklazen zal het oude huis aan de gracht hebben mogen meemaken, vraag ik me af. Het voorhuis is begin 17e eeuw gebouwd, het achterhuis waar wij nu wonen wat later.
Op Wikipedia lees de geschiedenis van het kinderfeest. Al in de Middeleeuwen werden er mirakelspelen opgevoerd waarin Sint Nicolaas aan kinderen verscheen en hen voedsel en geschenken gaf.
Wij hebben de afgelopen 30 jaren flink onze best gedaan om een bijdrage te leveren. Samen met de bevriende familie, mijn moeder en de lieve vriendin nodigden wij de Goed heilig man in levende lijve uit, met een fout getypeerde knecht naast hem. De jonge bewoners van het oude voorhuis, onze buurkindjes, kennen slechts regenboog Pieten.
In de krant lees ik een bekentenis. Ik meen van Frits Abrahams in de NRC. Dat ie in het begin van de Piet discussie dacht: ach laat het toch, een kindertraditie.. Ik moet toegeven dat ik hetzelfde dacht, ooit. Tot ik de ervaringen van zwarte mensen hoorde en las. Hoe diep de typering als knecht in het onderbewuste is geslopen. Recent vertelde een zwarte vrouw me hoe in haar familie tot op heden geldt: hoe zwarter hoe minder waard. En zij is de zwartste.
Na een carrière op meerdere vakgebieden bekleedt zij nu een functie waarvoor je maximaal opgeleid moet worden. Te midden van de haar collega’s voelt zij zich een buitenbeentje. Tussen de witte kaaskoppen steekt haar zwarte huid extra af tegen de witte jas. In het ziekenhuis zijn de schoonmakers en verzorgers zwart en een enkele verpleegkundige. Verdrietig vertelt ze me de onmogelijke paradox waarin ze leeft: waar hoor ik bij? Zelfs in haar familie is ze een vreemde eend.
In de Friese brievenbus vind ik reclamefolders waarin onbeschaamd zwart gekleurde Pieten, inclusief kroes haar en volle rode lippen Sinterklaas begeleiden. Friesland, de bakermat van de zwarte piet lobby. Geldt hier: wat je niet wil weten, deert niet? Er zijn hier immers haast geen zwarte mensen. En die er zijn zitten in t AZC, waarop de noord west hoek trots is. Trots op de eigen tolerantie, is mij verteld.De gemoederen rond Zwarte Piet lopen hier nog steeds hoog op. Pieten stress rond een vriendelijke traditie.
Intussen breekt op de Friese dijk ook stress uit. Bouwstress. De elektricien laat de loodgieter zitten, de schilder kan hierdoor ook niet verder en een erbij gehaalde ‘redder’ maakt met iedereen ruzie. De loodgieter belt me en smeekt: kom maar niet, teveel rotzooi hier. Ik kan mijn belofte (dat er gekookt kan worden in de overhoop gehaalde keuken) niet nakomen.
Als we een etmaal later het huis betreden, is het gasstel klaar voor gebruik.
Alles is opgeruimd. Op een enkele surprise bij de schoorsteen na dan..