In de avond ontvang ik een appje van het andere Damesmeisje. Temidden van een onttakelde keuken ziet ze toch nog kans om haar blog te schrijven. Dat Damesmeisje, ze is onverslaanbaar. Bij haar relaas over de verbouwingsperikelen een foto van de volle maan, schijnend over de Oudebiltdijk. Ik ben verrast, want vlak ervoor stond mijn camera gericht op dezelfde maan, schijnend over het weiland achter ons huis. Een moment heel dicht bij elkaar, zoals zo vaak de laatste tijd.

Deze week hing aan elkaar van allerlei klussen. Overleggen over de terp, het jaarlijkse huisartsenbezoek, poetsen in huis, wandelen, boodschappen doen, klussen in de tuin, een gezellige filmavond bij vlakbije vrienden. Het leven meanderde en ging behendig alle coronadiscussies uit de weg. Geen zin in!

Eén moment stak met kop en schouders uit boven de rest, of liever: één persoon. Jongste Zus deed examen voor haar opleiding tot lifecoach. Geen sinecure, want ze was altijd extreem faalangstig als het gaat om examens doen. Maar dit keer was niets meer zoals het was: oude angsten werden overwonnen, nieuwe kansen voluit omarmd, het geloof in zichzelf verveelvoudigd, het ouderlijk huis definitief losgelaten, eindelijk zichzelf gezocht en gevonden. In één keer geslaagd, ze moest er zelf zachtjes om grinniken toen ze het vertelde. Alsof ze het zelf nog niet helemaal kon geloven.

Maar het is toch echt waar, lieve schat. Je mag jezelf lifecoach noemen, helemaal zelf gedaan, lekker pûh. Wij, zussen en broer, zijn onnoemlijk trots op je.

En Zusje tegen je zeggen, dat durf ik niet meer, die tijden zijn nu echt voorbij.