Vandaag trek ik een jurk aan, denk ik onder de douche vandaan komend. Vandaag ga ik niets doen. Gewoon een beetje rommelen. Wie weet iets aan de kunst doen.
Niemand die me ziet, denk ik nog, met die gekke netpanty onder de jurk. De enige die ik kan vinden.

Het loopt anders.

De schilder attendeert me gisteren op een kleine schat. Door een opening in het zachtboard plafond van de Oudedijkse keuken schijnt een blauwgroene tint. Van een prachtige balkenzoldering. Gaan we dat verder inpakken, vraag ik de Geliefde die in Amsterdam met heel andere zaken bezig is. Nee, natuurlijk niet.

Zo gebeurt het, op deze stralende vrijdag diep in november, dat ik samen met de loodgieter/timmerman/lifesavour op een ladder sta en met een klauwhamer op het plafond in hak. We beuken en sjorren, vegen, rapen en voeren af. Een wirwar aan electrapijpen wordt zichtbaar. Ff een dingetje, wordt er naast me gezucht.

Buiten, op het bankje gezeten met een biertje, bij te komen van al dat gesloop, lachen we om mijn waanzinnige outfit.

Later, als de puin geruimd is, de stofzuiger geraasd heeft en de hond aan de beurt is, fiets ik met Marie naar zee. In het westen gaat de zon onder en ik overpeins de dag. De lieve buren die me verwennen met advocaatjes en vandaag een heerlijk visje. Het lieve andere Damesmeisje en haar man die boodschappen voor me doen. Schilder en loodgieter die betrokken en hartelijke bijstand leveren.

Als ik me omdraai is daar in het oosten de volle maan boven de oude dijk.

Jeetje, wat een geluk!