Tegeltjeswijsheden
Ik krijg dramatische foto’s van de loodgieter. Ontkoppelde koppelstangen, een wirwar van gasbuizen in de kruipruimte onder het dijkhuis. Een onttakeld fornuis. En mijn keukenwaar in verhuisdozen gestapeld in de huiskamer.
Gaslekkage. Ontploffingsgevaar. Het oude gammele keukentje waarvan ik dacht dat t nog wel even mee kon, moest wijken en wel meteen.
Als ik er een paar dagen later zelf ben, tref ik een lege ruimte waar ooit de keuken was. De tegelwanden alvast afgetimmerd. Het wachten is op nieuwe keukenkastjes en de bijbehorende apparatuur.
Maar die zijn niet te vinden. Ook Ikea levert niet. Dat blijkt pas als je online alles in je winkelmandje geladen hebt en denkt te kunnen afrekenen. Leveringsdatum onbekend.
Zo verblijf ik dus al enige tijd op de dijk zonder keuken.
Het treurigste gebeurt als we met onze vertrouwde klus ploeg, nu de nieuwe kastjes eindelijk zijn gearriveerd, een nieuwe houten vloer gaan leggen en daarvoor wat oude, vieze wandtegels moeten verwijderen. Door het gewrik laat de dikke verflaag los en een beeldschone tekening geeft zichzelf prijs.
Helaas, te laat.
In scherven, of weg getimmerd.
‘Scherven brengen geluk’’, denk ik, aan tegeltjeswijsheid nummer één.
‘Be like a tree’, een wijsheid uit een andere hoek, waar ik wel wat mee kan.
En dan een krant vol bij het commentaar op ‘Glasgow’: ‘De klok tikt en wij zijn de klok’.
En: ‘De wet van de kleinste gemene deler’. Over de moeizame eindonderhandeling.
En: ‘Je kunt altijd meer doen’. Een slappe poging tot optimisme.
Tegeltjeswijsheden. Waar zouden we zijn zonder.
