Het is een prachtige zondagmiddag. Een herfstige zon, alles knisperend, maar niet te koud. Met de bollenpook in de hand drijf ik kleine gaatjes in het smalle grasveld langs de keuken. En, iets later, vooraan in een van de borders. Daar heb ik eerder met veel gespit de alles overwoekerende dovenetel weggehaald. Een grote graspol van Jongere Zus geplant en andere planten verplaatst.

Heerlijk, heerlijk, zo’n middagje in mijn tuin. In de verte, op het weiland, loopt een groepje donkere schapen langzaam mijn kant op. Ze nemen het dit najaar over van de paarden. Ook gezellig.

Terwijl ik zo bezig ben, denk ik aan Frida Kahlo. Of liever, wat ik zag in het Drents Museum, op de tentoonstelling Viva la Frida. Jammer, dat ze zo’n hype is geworden. Ik was dertig jaar geleden al onder de indruk, maar toen had gelukkig niemand het erover. Jammer ook, dat er zo weinig van haar zelfportretten te zien waren. Daar had ik me erg op verheugd, maar deze collectie heeft er maar een paar. Verder niets dan lof, het was een indrukwekkende verzameling foto’s, schilderijen en verder alles wat Frida’s leven tot haar leven maakte.

Het was een ontroerend moment, toen ik voor het eerst oog in oog stond met een van haar schilderijen. Ooit ging ik met Jongere Zus naar Parijs naar Centre du Pompidou, want die hadden een van haar zelfportretten. Hing het in depot! Uitgesteld geluk.

Misschien was ze wel een soort eerste popidool, met image en al. Want dat ze dat had, en ook bewust heeft uitgedacht, laat de tentoonstelling goed zien. De traditionele kleding, de bijpassende sieraden, de manier waarop ze haar wenkbrauwen weergaf en het zichtbare snorretje, haar make-up.  Frida maakte van haar leven een Gesammtkunstwerk. Ze gaf zichtbaar betekenis aan alles wat ze in het leven de moeite waard vond.

En laat dat Mexicaanse Damesmeisje nou ook nog borduren! Hoewel, vooral de initialen van haar man Diego en zichzelf op kussenslopen. Dat zie ik de Damesmeisjes nou never nooit niet doen.