Feestmutsje van het jaar

Flow
De tijd op het wad verstrijkt volgens haar eigen wetten. Met de vertraging en versnelling van het water onder invloed van de maan, laat de tijd zich hier niet dirigeren door de klok.
Nauwelijks opgestaan en de dag is al om.Bedtijd, zegt mijn klok, tot mijn verbijstering.
Op het strand, turend over de eindeloze vlakte van waterstroompjes en zand lijkt de tijd stil te staan. Een levensloop lang brengen de hond en ik daar door.
Hoe fijn is het om bovendien een noordelijk wad te kunnen aanschouwen. Net als de Friezen leven de Normandiërs in de meeste getijden met hun rug naar de zee gekeerd. Hier achter enorme basaltblokken. Tenminste in het naburige dorp waar de zee ooit de kerk en het hart verzwolg. De luiken houden ze hermetisch gesloten.
Daar, in t noorden schuilen ze achter hun dijken. Ooit wonnen de Fransen hier zout en de Friezen leefden met het water, op hun kwelders graasde het vee en gevist werd er ook. Nu is er nergens meer verse vis te krijgen.
De tijden veranderen. De zee blijft.

Over andere tijden gesproken. Morgen is het andere Damesmeisje jarig.
Waar is de tijd gebleven dat ze rond stapte in haar rubber laarsjes en korte rok, met gestreepte beenwarmers. Zelf gebreid, uiteraard. Dat mocht toen nog op school, op haar opleiding. Zoals ik mijn hond altijd meenam naar t werk. Vergadering of niet.

Vandaag trokken de andere hond en ik de Salines in. De oude zoutvelden. Ooit vond ik daar een eeuwen geleden aangespoelde boot. Het andere Damesmeisje en ik, geholpen door weer een andere hond, groeven onderdelen op. Een patrijspoort, een oude ketel.
De ooit door zuidwesterstormen aangewaaide boom ligt uitgebleekt te wachten. Te dromen. Net als de halve sloep op t strand, ook jaren geleden, moest ik haar wel een tekst meegeven voordat de reis voor haar verder gaat, bij een volgende storm, op ‘The waves’.
Virginia Woolf. Altijd dichtbij.
‘I am rooted. But I flow’.

Flow, lief Damesmeisje. Flow verder op je pad. Ik stroom een stukje mee. Naar t Noorden.

Geef een reactie