Ik heb geen zakdoeken meer. Ik ben overgeleverd aan de papieren variant. Daarop is het lastig borduren. Niet dat ik ze nodig heb, die zakdoeken. Al lang niet meer verkouden geweest (afkloppen!). En C is immers over. De pandemie is over. Het is officieel bekend gemaakt door de premier, en dan is het waar.
Op de dijk is er weinig van te merken. Daar is de ferm uitgestoken hand nooit weggeweest uit het sociale leven. Ook nu is die maar lastig te omzeilen.
In Amsterdam overvalt me de drukte. Een verstopte ring en door de stad gaat t stapvoets. Het mooie nazomerweer trekt de terrassen overvol en kriskras overstekende feestvierders blokkeren het verkeer.
Mijn mobiel staat vol aantrekkelijke theater uitnodigingen. Gewapend met de corona app storten we ons in de rij. Ditmaal werkt hij gelukkig en hoef ik niet, als een betrapt kind, achter te blijven.
Een napraat drankje in het cafe, hoe lang geleden is dat. Wij lijken de enigen die hiervan een beetje moeten bijkomen. Deze opnieuw veranderende wereld, nu de andere kant op. Geen beschermende reflexen meer nodig. Geen afstand, geen mondkapjes, geen voorzichtigheid in de omgang. Het is voorbij.
En ik? Geen zakdoekjes meer te vinden. Tijd voor iets nieuws?