Woorden
Het centrum in mijn hersenen dat woorden vindt bij belevenissen leek een poosje kapot. Er kwamen er geen. Een grote, lange stilte. Geen snotlapjes.
En toch waren er belevenissen genoeg die beschrjvenswaardig zijn.

Een expositie van de Damesmeisjes.
Zoveel woorden in beeld gebracht, zoveel gevoelens, zoveel gedachtes… zoveel gedaan….borduurt het andere Damesmeisje op een niet zo toevallig aanwezige zakdoek terwijl het publiek langs ons werk loopt en kijkt. En blijft kijken. Een aandachtig publiek in het verre Woerden. ‘Onze levens verbeeldt’ versterkt de verbinding en leidt tot sterker beeld en meer verbinding, borduur ik op dezelfde zakdoek.

De eerste weken van een nieuwe manier van leven. Na een knusse en verbindende maand klussen aan het nieuwe huis op de dijk, nemen de Geliefde en ik op de woensdagavond afscheid en rijd ik naar mijn nieuwe bestaan aan de andere kant van de afsluitdijk. Het is wennen, voor iedereen.

Vele Corona golven hebben Nederland en het groene westelijke eiland gescheiden maar nu is de verre vriendin in levende lijve verschenen, op de dijk. We bespreken het leven, doen gezellige boodschappen en gaan aan t werk. De grote heen en weer gestuurde doeken hangen op de mooie wanden van de dijkwoning, ter beoordeling.
Terwijl we oude cd’s spelen op mijn eerste nieuw aangeschafte muziekinstallatie en ik in mijn brein naar het taalcentrum zoek, maakt de vriendin een proeftekening van een oud pluizig vriendje, een cavia en ligt Marie snurkend in haar mand.

De duisternis daalt over het land, de westelijke hemel houdt lang vast aan het rose-oranje licht voordat t ook dat moet laten gaan.

Rust op de dijk en er komen weer woorden.