Knokken
Op de fiets langs prachtige terpdorpen en meanderende riviertjes laat het me niet los. De plaatsvervangende beklemming. De angst en de bedreigde vrijheid die voelbaar zijn in de krantenberichten. Vrouwen die dreigen teruggezet te worden naar het aanrecht en hun biologische functies. Niet meer geacht worden zelf na te denken, zich te gedragen en te kleden zoals ze willen.
Alle andersdenkenden en voelenden zijn in één klap weer onderworpen aan ijzeren wetten.
Op mijn mobiel verschijnt een bericht uit Bosnië. Een dochter is er op vakantie. Ooit had ik haar bij me als babietje, toen mijn werk in voormalig Joegoslavië me naar Sarajevo voerde. Het was er veilig zei BuZa. Geen bezwaar om haar mee te nemen, ze was immers nog afhankelijk van borstvoeding. Het andere Damesmeisje ging mee als ‘oppas’.
Het vliegveld was nog dicht, ondanks de vredesakkoorden werd er nog gevochten in de heuvels rondom de stad. De bus waarmee we reisden vanaf Zagreb werd onderweg beschoten en verongelukte op een roadblock.
Voor ons liep het wonderbaarlijk goed af.
Waarom moet ik er vandaag zo aan denken?
De verhalen die ik hoorde in Kroatische en Bosnische opvangcentra voor vrouwen en hun kinderen komen boven. Van zelfstandige, hoogopgeleide mensen werden ze plotseling tot ‘ding’ gemaakt. Een te verkrachten ding, een te vernederen on-mens, een oude lap die je kapot maakt. De etnische wrijvingen gingen over de ruggen van vrouwen.
Afghanistan is nu duidelijk in beeld maar is in feite slechts een van de vele plekken op aarde waar mensen en met name vrouwen teruggebracht worden tot de waarde van hun biologische functies. Ont-menst worden, niet meer mogen nadenken en kiezen in vrijheid.
Laten we voor deze basisrechten blijven knokken, overal en voor iedereen.
