Schuren is als aaien
Bij t opruimen van de Friese zolder vind ik een lap. Helder rood, dat valt op. Een zakdoek? Nee, dat niet. Zo maar een lapje, maar wel geborduurd, ooit ter gelegenheid van Kerstmis. Alles gaat naar de grofvuilstort, maar dit lapje niet. Ik houd het als reminder, een herinnering aan hardhandig ingrijpen, weggooien, schoonmaken.
Na het rigoreus leeghalen en schoonmaken volgt het witten en schilderen. Niet mijn favoriete bezigheid. Ik haat het, eerlijk gezegd, maar het moet als overgangsrite.
De zolderkamer is als eerste aan de beurt. Ik reinig het houtwerk met schoonmaakazijn. En daarna schuur ik het. We kennen deze procedure allemaal. Dat is wat je doet met een nieuwe plek, een nieuwe woning. Een rituele reiniging. Ik werk me door mijn tegenzin heen. De kozijnen zuchten onder het schuurpapier. Eerst de grove korrel, dan de fijnere. De oude verflagen voegen zich, worden zacht en plooibaar. Rimpels verdwijnen, weerstand wordt overwonnen.

Ik moet denken aan de woorden van de wijze vriendin van de kade. Aandacht, aandacht heeft dit huisje nodig, zijn haar woorden. Het huisje zet zich schrap en herademt onder onze ingrepen, zoals onder een koude, maar uiteindelijk verfrissende douche. De hekpalen die in de klei geslagen worden, de spijkers die er juist uit getrokken worden. De glasdeeltjes van het schuurpapier die over haar huid gaan. Grenzen worden getrokken, rotte plekken verwijderd.
‘Fierce compassion’, liefdevol maar hardhandig ingrijpen. Soms nodig om een positieve wending te bewerkstelligen. Een duw in de goede richting te geven. Hard maar noodzakelijk.
Schuren kan zijn als aaien.