Het is een feestelijke dag vandaag. Het andere Damesmeisje is jarig! De Gewone Jongen en ik zingen voor haar, en sturen het appje op weg naar de lage kust in Frankrijk. Hiep hiep hoera! Niet veel later trek ik mijn stoere wandellaarzen aan, klaar om alle modder te trotseren. Maar dat blijkt helemaal niet nodig. Het hoge water heeft zich allang teruggetrokken, het buitendijkse land ligt er droog en uitnodigend bij. Als we richting de kustlijn lopen, daar waar de zee zich ergens ophoudt, doemen langzaam de contouren van de terp in aanbouw op. Voor het eerst is goed te zien hoe het kunstwerk gaat worden. Maar vooral ook hoe het zich zal gaan verhouden tot het weidse landschap. Eenmaal begroeid zal de terp erin op gaan, je moet er naar toe om te ontdekken hoe het werkelijk is. Het opgaande pad ligt er al. De breedte, het rustige stijgen, brengt rust. Neem de gelegenheid, kijk om je heen, lijkt het pad te zeggen. Bovenaan opent zich het panorama: daar is de zee, de witte veerboot naar Ameland schuift als een enorm monster door het beeld. Ik ben blij. Dit is loon na 5 jaar lang trekken en duwen. De terp gaat er echt komen, mijn stempel is gezet. Hiep hiep hoera!