De kop van de kat
Ik duik in een bij ons thuis gevreesde diepe kast.
Uit angst voor deze kast betrekken wij onze beddelakens direct uit de wasmachine en droger, zo weer schoon op bed. Het is een kwestie van timing.
Onze linnenkast is een ramp. En die proberen we te omzeilen.
Ik trek de stoute schoenen aan en waag de stap. De deur staat bol onder de interne druk. Vele lakens, dekbedovertrekken en moltons proberen te ontsnappen. Daarom houden wij de deur liever op slot. Roze, lichte blauwe, vaal gewassen witte en beige en zelfs, uit een dubieus tijdperk, zwart en grijs beddengoed springt naar buiten. Van eenspersoonskindermaatjes tot kingsize lappen. Verwassen, verkreukeld, vergeten en vereenzaamd beddengoed. Geen matchend stel slopen te vinden. Ik werp alles richting recycling.
En dan, helemaal achterin de nu lege kast vind ik ze. Een stapel zakdoeken, ooit geërfd uit mijn moeders huishouden. Grote geruite exemplaren. Waarin mijn vader, veel te luid volgens ons kinderen, zijn neus snoot. Maar ook kleintjes, voor kinder- en damesneuzen. En een stel dat nog op het kartonnetje geprikt zit waarmee t uit de winkel kwam. Lang geleden. Met poezen erop geborduurd.
Het ‘snotlapje van de week’ is geboren. Ik borduur t poezenlapje vol en zal het aan t Andere Damesmeisje geven met een boekje erin. Over een kat. De kop van de kat. Die is namelijk jarig en de pootjes vieren feest. Het staartje mag niet mee doen want die is pas ziek geweest. Die komt pas uit het ziekenhuis en heeft zo een last van zijn keel. En al dat dansen en dat springen dat is hem te veel. De kop van de kat…
Ik voel me het staartje.
Een (spreekwoordelijke) blik in de krant en ik ben alweer ziek. Door het uitgelekte rapport van het wereldwijde klimaatpanel IPCC, dat een barre toekomst schetst. Met de ene natuurramp die over de ander buitelt. Canada is er niets bij. Het rapport had in deze vorm nog niet naar buiten gebracht mogen worden. Het moest eerst nog wat verlicht en verluchtigt. Zodat het staartje niet zo erg zou schrikken.
Zodat de kop en de pootjes gewoon verder kunnen feesten. Arme staart, zo veel last van zijn keel…
Ja ja, Damesmeisje. Het Snotlapje is nog maar net geboren in onze warme, gezellige broednest, of het ziet al weer het levenslicht. Dit Damesmeisje had het kunnen weten, niemand is er zo snel als het andere Damesmeisje. Mijn lapje komt eraan, maar eerst even orde op zaken. Niet in mijn linnenkast -alles keurig opgevouwen en op stapeltjes- maar gewoon, in mijn hoofd. Het is droog hier, de was wappert aan de lijn, een zachte lindenbloesemgeur in de tuin. En hordes mannen die glasvezel aan het aanleggen zijn. Grieken, Bulgaren, Roemenen, erg gezellig. XXX
Eindelijk weer eens ingelogd hier (sorry hoor…); maar wat is deze omgeving mooi geworden!
Voor wat betreft het snotlapje: het ligt over – wat mij betreft – het mooiste boek over poezen dat er is. Vorige week gaf ik Jennie – met dank aan de onvolprezen boekhandeltjes.nl – aan Matthijs en Sara; omdat zij binnenkort een jong katje (Rosie) krijgen. “When in trouble, always start washing yourself.” Paul Gallico snapte het helemaal. Overigens werd het boekje verkocht door Galerie voor.dekatzijnviool.com in noord-Groningen. Haha.