Hondenlevens
Nadat Luna gestorven was zag ik haar dikwijls door het landschap rennen.. De zwarte kop boven het hoge gras. Vrij en blij. In augustus van dat jaar droomde ik van haar. Ze keek vanaf een duintop hoe ik op ons vertrouwde paadje langs rende. Met in mijn kielzog een klein beige mormeltje. Een pup van nog geen twee maanden oud.
Afscheid van een hondenleven.
Zo kwam Marie in ons leven. We vonden haar op een Vlaamse boerderij, tussen de paarden. De moederhond een afgewezen fokhond, een ‘Field trial’, gered door de boerin uit een donker kot. .De vader een donkerbruine labrador. Marie is nog steeds dol op chocolade(kleur).
Het toen al bijzonder getekende kopje keek me bang aan. En ik overschreed het eerste gebod van de puppyzoeker: neem nooit het zielige hondje. Ik luisterde naar Luna, zelf immers ooit gered uit de klauwen van Griekse hondenmeppers. En deed t toch.
Vandaag drie jaar geleden begon haar leven. Waarom de moeder afgekeurd werd, is ons wel duidelijk. Eten. Alles en overal. Van junkenshit tot muizengif. Avocado’s, druiven en chocolade. Een pond asperges laatst. Als t niet twee meter hoog staat, wordt t verorberd.
Wat een hondenleven!
Ik moet denken aan de hond die ik laatst tegen kwam, aan het strand. Uit gespreksflarden begreep ik dat deze hond gevonden is. Een jonge Duitse herder. Een prachtige kop, lief en rustig. Hij mist een voorste voet en hinkt onhandig rond. Duidelijk nog niet gewend aan deze handicap. Met een liefdevolle blik volgt hij zijn ‘vinder’.
De aanblik van zijn trouwe geploeter blijft me bij.
Hondenlevens.