Zand erover
Ja, dat moest ik ook maar eens doen, denk ik, als ik het mondkapje van 12 juni van het andere Damesmeisje lees. Zand erover, weg ermee.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik zet alle commotie even stil, pak mijn naald, garen en een biologisch afbreekbaar mondkapje. Een frustrerend werkje, om te borduren in een kwetsbaar, van dun papier gemaakt mondkapje vol met bloemzaden. Maar het helpt. De rust daalt in.
Dat had ik vannacht meteen moeten doen, denk ik, toen ik een halve nachtmerries had over een te voeren telefoongesprek met de commissie Herregistratie van mijn klinisch psycholoog erkenning. Overigens een erekwestie. Niemand ligt er wakker van, behalve ik zelf, als ik het laat verlopen. Gezondheidspsycholoog zijn is ruim voldoende om te kunnen blijven werken.
Maar, zoals gezegd: een ere zaak. En een zelfverwijt-zaak. En daar mag het zand wel eens over.
De commotie gaat over bonnetjes en andere administratieve handelingen die ik het laatste jaar een beetje uit het oog ben verloren. Wel opleidingen gedaan maar niet meteen opgegeven. En daar loop ik nu vrij hard tegen aan. En tegen de onbereikbaarheid, telefonisch dan. Het geplande gesprek gaat niet door. Want een instelling belt niet met een buitenlands nummer. Dat weet je toch?
Hoe kon ik zo dom zijn, vraag ik me af. Waar zat je met je gedachten? Tja, dat is een goede vraag. Dat weet ik natuurlijk wel. Er waren nogal wat zaken die aandacht vroegen, het afgelopen jaar.
Dus: zand erover. Moge er vele mooie bloemen uit voortspruiten.
He he, dat lucht op..!