Bonjour, petit refuge
De dag begint al helemaal op zijn Frans. Terwijl ik de auto aan het inladen ben, stopt een hitsig autootje naast me. “ Ou est le coffee shop?” dringt de dertiger aan, zijn blik dwaalt ondertussen langs mijn lijf en hij lacht uitnodigend. Of ik ook rook? Non, mais pas de Problem. Ieder zijn toevlucht.
Gisteren omarmde ik de Noordelijke mijne. En vandaag snellen wij voort naar het Zuid-Westen waar het andere toevluchtsoord al te lang wacht.
“Heb je nog wel tijd om ergens echt te zijn?’, vraagt de lieve vriend als we over de oude dijk fietsen na een kleine rondleiding. Ik probeer uit te leggen wat de kleine huisjes voor me betekenen. Stilte, natuur, alleen zijn, concentratie. Indikking van alle goede dingen. Voor mij dan.
Het zuidelijke huis wacht ons op met een uitbundige rode en witte rozenpracht.
En een miljoen kleine wezentjes hebben het zich binnen gezellig gemaakt, al die maanden en onze voorraden maar alvast opgegeten. De inhoud van de stofzuiger hebben ze, via de slang, naar buiten getrokken en ligt nu verspreid over de grond. Temidden van de restanten voorraadkast, toch allemaal in hard plastic dozen verpakt.Vooral de bouillonblokjes vielen in de smaak.Wat zullen ze een dorst gehad hebben.
Ach ja, voedsel en een toevluchtsoord hebben we allemaal nodig.
Welkom. Maar ruim voortaan wel je troep op.