Volwassen worden op je 66 ste.
“Ik heb het gevoel dat ik nu pas volwassen wordt”, zegt mijn 68 jarige vriendin uit het stadje aan de rivier. We drinken koffie op een terrasje aan de gracht, op weg naar de markt.
Zij vertelt over haar flink wat jaren oudere man, die steeds minder kan. Zo heeft zij langzaam alle financiële, technische en logistieke taken op zich moeten nemen. Voor een autorit naar het Zuid Franse vakantiehuis draait ze haar hand inmiddels niet meer om. Ik herken dit verschijnsel t uit verhalen van andere vriendinnen. De keuze voor een oudere (en hopelijk wijzere) man kent een weerszijde.
We hebben een heerlijke dag, slenterend en pratend. De twee psychologie eerstejaars van weleer, die elkaar op de fiets tegen kwamen na college en bevriend raakten.. Met ‘dokter’ echtgenoten, nogal dominante types en zelf zoekend, onzeker, haast meisjes nog. Kijk ons nu eens, bijna 50 jaar later. Ik zie een dijk van een wijf naast me. De motor achter een familie. Ze is meer dan volwassen geworden.
En ik zelf? Het is niet dat ik nu alle taken op me moet nemen, nee zo is het bij ons niet. Maar wakker geworden ben ik wel. Het werd wel tijd. De hoogste. Ik heb er zin in.