Het grasveldje voor onze Knaus is bezaaid met madeliefjes. Temidden van al dat natuurschoon ligt het andere Damesmeisje op een matrasje te slapen. De zon blikkert, Marie jammert zachtjes, een vadermerel is hard aan het werk, zijn bek vol met wormen. Tijd voor mijn mondkapje. Ik sluip de caravan in, haal naald en draad tevoorschijn en begin als een bezetene te borduren. Maar net voordat ik klaar ben met het laatste woord, wordt het andere Damesmeisje wakker en rekt zich uit. Kans verkeken. ’s Nachts klettert de regen op het dak. Af en toe is wat gerommel in de verte hoorbaar. De gesloten kopjes van de madeliefjes lichten als felle witte neonlichtjes op in het gras. Heel zachtjes frommel ik het mondkapje weer tevoorschijn. Ha!