Voor het eerst dit jaar loop ik in een mouwloos hemdje door de wereld, s morgens om 7u al. Ik geniet van de frisheid van de nieuwe dag en de beweging genereert vanzelf meer energie. Het interne motortje draait op volle toeren. Die van Marie ook. Alleen wordt haar fanatisme opgewekt door een ander element dat volop aanwezig is in het park: afval. De vuilnisbakken puilen uit, de grasvelden liggen vol. Het lijkt een schilderij van Degas waarvan de personen weggelopen zijn. De picknickplekken gemarkeerd door afval in het vierkant: blikjes, borden, plastic bestek, aluminiumfolie, vershoudplactic. De hond rent van het ene smulfestijn naar het volgende en ik erachter aan met brokjes om haar te lokken. Maar wie wil er nou een hondenbrok als er kippenbotten liggen? Temidden van al dit afval liggen er ook ook ontelbaar veel weggeworpen mondkapjes. Alsof de feestgangers, verblijdt door zoveel lekkernijen de kapjes van het hoofd gerukt hebben om zich op het bacchanaal te werpen. Eendagsmaskers, designkapjes. Alles ligt er. Ik dacht erover een kunstwerk te maken bestaande uit gevonden kapjes. Ik zou al een magazijn vol hebben. Maar ik vind het te vies. Mijn handen weigeren ze op te rapen…Ook al zou dat sowieso een goede daad zijn.
Marianne de Groot-Pons, grafisch ontwerpster, heeft vast ook door een park gelopen en al die rotzooi gezien. En al die kapjes die nu wereldwijd uiteindelijk in de oceanen terecht komen. Ze ontwierp een afbreekbaar kapje met bloemzaden erin. De touwtjes van schapenwol.
Ik wens jullie allemaal een Marie Mee Bloom toe en dan massaal wegwerpen maar, vooral in parken. Heerlijk! Ook voor de bijen.