De convergerende lijnen van het geliefde landschap houden me in een zachte omarming. Van overgeschoten papierstroken maak ik een boek. En daarin verschijnen, door toeval en speling ‘ruimtes’. In die ruimtes verschijnen woorden, zinnen, flarden van gedachtes. Herinneringen aan onder andere de advocaatjes, gelukzalig opgelepeld terwijl de noordenwind de Knaus teisterde. Ach, arm ander Damesmeisje.
Convergerende en divergerende lijnen.