’t Is weer zover. Na een week van stilte beginnen de appjes weer binnen te stromen. Nu zijn andere vriendinnen aan de beurt om te beledigen, tot zelfs doodsbedreigingen aan toe. We wachten allemaal op de uitslag van de ruggenprik, maar die wordt niet eens afgenomen. Ook de hulpverlener wordt belaagd en geslagen. Hij beschrijft een woonkamer met kapotgeslagen raam, dode planten, net opgegeten maaltijden, lege flessen advocaat. De woonbegeleiding wordt al weken de toegang ontzegd. De crisisopvang is onderweg. Innerlijk slaak ik een zucht van verlichting. Alles beter dan dit. Ik moet denken aan het andere Damesmeisje. Hoe we van de week gelukzalig glaasjes advocaat leeglepelden, samen in ons Knausje. Wat een schril contrast…