Sterke vrouwen zijn van alle tijden. Sommigen zijn echter zo uitgesproken dat ze altijd opvallen, wat ze ook doen. Ik raakte gisteren helemaal vrolijk en geïnspireerd door een documentaire over het leven van actrice Mae West. Natuurlijk, haar naam is bekend. En die ene quote ook. ‘Is that a gun you’re pointing at me, or are you just glad to see me?’ Maar dat deze vrouw haar wereld zó ver vooruit was, dat verraste me.
Mae West trad -bijna 100 jaar geleden!- als jong meisje op in burlesque shows, het ordinaire zusje van veaudeville. Ze begreep de aantrekkingskracht en besloot een toneelstuk te schrijven: Sex. Het leverde haar volle zalen op Broadway op en 8 dagen in de gevangenis wegens onzedelijk gedrag. Ze kreeg veel vrienden in de homowereld en schreef een nieuw stuk: the Drag. Opnieuw vernietigende recensies, opnieuw volle zalen. Ze realiseerde zich dat 80% van de bezoekers mannen waren en richtte zich vervolgens op de vrouwen. Ze ging zelfontworpen mooie jurken dragen, corsetten, hoeden met veren.
Hollywood kon niet meer om haar heen. Ze vroeg wat de directeur van de filmmaatschappij verdiende en vroeg 1 dollar meer. En veranderde haar imago weer, door haar seksuele voorkomen nu te doorspekken met humor. Die golvende taille, dat wulpse loopje, die gevatte opmerkingen, dat lonkende mondje, na een aantal succesvolle films werd het allemaal te gevaarlijk, te onfatsoenlijk. Dan liever kindvrouwtje Shirley Temple. Niet dat het Mae West iets uitmaakte. Die bleef trouw aan wie ze was tot aan haar dood. Onafhankelijk, eigenwijs, a woman in her own right. Madonna was er niks bij.