Hokus Pokus Pilatus Pas ik wou dat die pericarditus van De Geliefde genezen was..

Koninklijke route
Ik kijk door het raampje naar de blauwe lucht, hoog boven de huizen.
Ik ken dit beeld. Van lang geleden. 25 jaar en drie maanden om precies te zijn. Toen Charlotte geboren moest worden.
Net als toen bevind ik me in een witte omgeving met geel omrandde ramen. Alleen was ik toen degene die lag. Nu zit ik, ‘Corona’ illegaal meegenomen. Toen was t een gammele rammel bak, nu een high tech ambulance met een cardio verpleegkundige naast me.
Na een benauwde nacht bel ik vanmorgen de huisarts. Een beetje beschroomd. Als ze nu niet opnemen, denk ik bij de ‘even geduld’ stem, dan hang ik op. Maar daar is de vertrouwenwekkende stem van de assistente. Die ‘gvd’ uitroept na mijn verhaal. En dan gaat t snel. Na de buren voorbereid te hebben op wat komen gaat, stormen 2 verpleegkundigen de gang door. Degene met de grote rugzak vol apparatuur blijft eerst achter de fietsen hangen en gooit vervolgens de schilderijen van de muur.
Op de gracht heeft zich een file tot aan de Rozengracht gevormd en buren hangen uit de ramen als we 45 minuten later vertrekken.
Hetzelfde uitzicht als toen mijn vliezen gebroken waren. In ene een andere wereld. Lieve bezorgde verpleegkundigen, doortastende artsen. Een wereld die bestierd wordt door vrouwen, lijkt het wel.
En wat een liefde en betrokkenheid. Het kan niet anders dat we als mensen met vele draadjes aan elkaar verbonden zijn en iets in ons weet dat het welbevinden van de een bijdraagt aan dat van de ander.
Ik lees later een artikeltje over het belang van ‘hoop’. Onzin, meent de geïnterviewde filosoof en stoïcijn. Hoop is verraderlijk. Gemoedsrust vinden is het belangrijkste en om dit te vinden is het bijstaan van anderen in nood de Koninklijke route.
En dat is precies wat ik deze dag om me heen zie gebeuren. Wat de uitslag van de benauwdheid van De Geliefde ook mogen zijn, deze dag heeft mij extra vertrouwen in de aard van de mens gebracht. Puur en goed.