Voor het eert kijk ik niet naar de persconferentie. Hoewel deze me meer dan ooit aangaat. Een vreemde dag vandaag. Dit schreef ik vanmorgen:

…en dan gaat de telefoon.
In ene verandert het perspectief. Van vertrouwen en rust naar een ongeruste beschouwing van buitenaf. Alsof er van binnen nog rust is en een deel van mij naar de nieuwe informatie kijkt. En hieruit de conclusie trekt dat er inmiddels een ander perspectief aan de orde is. Dan, langzaam, begint ongerustheid ook lijfelijk ervaren te worden. Eerst nog “nou, kom op, niets aan de hand, ga gewoon door met wat je aan t doen bent”, naar “shit, dit kan iets anders gaan betekenen”. Ongerustheid en een haast obsessieve behoefte in contact te zijn met geliefden. Met de kinderen, met geliefde vrienden die zich melden.
Wat er vandaag nog verder zal gaan gebeuren, deze langzaam verschuivende perspectieven zijn bij me. De ervaring van twee glijdende realiteiten in mijn geest, die eerst niet in de pas lopen, zich slechts langzaam verenigen. En dan nog blijft er een stukje ongeloof. Dit is wat je mensen hoort beschrijven bij rampen. ‘Echte’ rampen, corrigeert de kritische instantie in mijn hoofd. Die rationele kant heeft gelijk. Nu gelukkig nog wel. Officieel is er niets ernstigs aan de hand.

De Geliefde ligt in het ziekenhuis. Na ‘de kleine ingreep’, waarbij voor De Geliefde de kansberekening niet op kon gaan, is er een lek ontstaan. Op de IC, terwijl die al vol ligt, als ik de kranten mag geloven.
Ik breng de dag door aan de telefoon en ondertussen werk ik geobsedeerd aan een filmpje in een nieuw edit programma. Arbeidstherapie voor als je moet wachten. Alweer dat ‘wachten’.
Maar het stroomt, ook al doet het dat soms waar t niet hoort te stromen. Het stroomt.