Er zijn van die dingen die je steeds voor je uitschuift. Je levenstestament opstellen bijvoorbeeld, of je verdiepen in een euthanasieverklaring, wie heeft daar zin in? Maar dan gebeurt er iets en denk je: nou moet ik het toch eindelijk eens gaan regelen. Het radeloze verdriet van ontheemde vriendin, het besef misschien nooit meer terug te kunnen naar geliefd India, de dreigende kans definitief opgenomen te worden, brengt ons gesprek op een vrijwillig levenseinde. Volgens ontheemde vriendin kan dat niet, want er moet sprake zijn van ondragelijk lijden. Volgens mij kan het wel, als je maar zorgt voor een hele goeie euthanasieverklaring in goed overleg met artsen. Vanochtend vertelt een krantenartikel over dertig mensen, die samen met de Coõperatie Laatste Wil het zelfbeschikkingsrecht op levenseinde via de rechter willen afdwingen.  “Ik heb recht op een menselijk leven”, zegt een man, “maar ik heb ook recht op een menselijk einde”.

Die opmerking past bij hoe ontheemde vriendin altijd in het leven stond. En ikzelf denk er net zo over. Het is nu echt tijd voor aktie. De website van de Nederlandse Vereniging Vrijwillig Levenseinde is snel gevonden en het lidmaatschap is net zo snel geregeld.

En het is zoals ik dacht: vrijwillige euthanasie is ook bij dementie mogelijk, als je het maar heel goed regelt. Vantevoren. Dat ga ik doen, in elk geval voor mezelf. Misschien is het voor mijn ontheemde vriendin te laat. Maar door haar situatie weet ik nu meer dan ooit: ik zal het zover nooit laten komen.