Rose en blauw

Een succesvolle en invloedrijke vrouw doet haar betoog. Wanneer ze naar haar plaats terugloopt, krijgt ze een vette glimlach van een man. Niet zo maar een man. De man die foute dingen gedaan heeft en daarop nu aangesproken wordt.  Onder anderen door haar. Hij leek even te wankelen. Nu waant hij zich in rustiger vaarwater en zijn teflon anti aanbaklaag is inmiddels ook wat aangegroeid. Een vette glimlach.
In slachtoffer-dader hulpverleningsland zou deze man hierop ernstig aangesproken worden, als iemand er getuige van zou zijn geweest. Meestal wordt dit type knipogen heimelijk gegeven. ‘Wij weten het wel’- achtige boodschappen waar geen getuigen bij hoeven zijn. Liever niet. Maar deze man heeft lak aan anderen. Hij doet t openbaar en wel in de Tweede Kamer.
Stel je de omgekeerde situatie voor. Een vrouw onder vuur die haar knipogen uitdeelt, naar mannen die haar kunnen redden. Lukt t je die situatie voor te stellen? Waarschijnlijk niet zonder kippenvel te krijgen of misselijk te worden.
Ik herinner me een ander recent krantenbericht. Vrouwelijke ministers en fractievoorzitters krijgen minder aandacht van de pers dan hun mannelijke collega’s. Daarmee is de kans kleiner dat ze door het publiek opgemerkt worden. Maar het is niet recht evenredig met hun deskundigheid. Sterker nog: ze worden stiekem erg gewaardeerd. Maar niet t in t openbaar. Met andere woorden, het is niet ‘hip’ om je publiekelijk met een vrouw in te laten.  Sigrid heeft het wel voor elkaar gekregen. Wordt ze er nu alsnog met knipogen ingeluisd?
Een andere scène, een ander decor. Het zou ergens in Afrika kunnen zijn.
Onbekende families ontmoeten elkaar voor de eerste maal. Vaders delen informatie uit en voeren met hun wederzijdse kinderen de vereiste rituelen uit. Er wordt gelachen, gecomplimenteerd, met name naar de dochters. De zonen en andere jonge mannen in het gezelschap maken grappen naar de vaders, kritisch maar netjes. Iedereen op de ‘man’ lijn komt voorbij.
En de moeders? De ene moeder kookt en reddert, de andere volgt de ongeschreven maar sinds kindsbeen bekende aanwijzingen.

Een ander feit valt me in. Een zwarte vrouw met Afrikaanse roots vertelt me dat in haar cultuur oudere vrouwen zich terugtrekken in hun eigen hut. Ergens aan de rand van het dorp, soms verder weg in het bos. Daar zoeken ze elkaar op, doen de dingen die ze altijd al wilden doen. Ze worden gerespecteerd door de gemeenschap, hun wijsheid gekoesterd. Maar ze wonen verderop.
Ik vraag me af of de ontvangende vrouw nu niet liever in haar joert zou zitten, die even verderop in het weiland staat.
Ikzelf droom van mijn caravan.

Afbeelding: ACS april 2021

Geef een reactie