Vandaag zou Micha 52 jaar zijn geworden.

Vaak moet ik aan haar denken gedurende een jaar.

Hoe we samenwerkten, de directeur en haar managementassistente.

Hoe het steeds duidelijker werd dat Micha niet echt geschikt was voor die baan.

Hoe ze een loopbaankursus ging volgen en vervolgens iets wilde opbiechten bij me.

Hoe ze had ontdekt, tijdens de kursus, dat ze eigenlijk kunstenaar wilde worden.

Hoe dat eigenlijk al haar hele leven de bedoeling was, maar nu pas wist ze het zeker.

Hoe ze meteen na dat gesprek aan de slag ging, schilderen op haar zolderslaapkamertje.

Hoe in een rap tempo dagelijkse zelfportretten, dagelijkse appeltjes en heel veel ander interessant werk uit haar penselen tevoorschijn kwamen.

Hoe er binnen een jaar ook tentoonstellingen volgden.

Hoe een interessante kunstenares voor mijn ogen opbloeide.

Hoe, na mijn pensionering, ook onze vriendschap ruimte kreeg.

Hoe de rollen zich omdraaiden, nu stimuleerde ze mij om het schilderen weer op te pakken.

Hoe we elkaar regelmatig telefonisch spraken, altijd leuk, met veel gelach.

Hoe ze me in zo’n telefoongesprek volkomen onverwacht vertelde dat ze ongeneeslijk ziek was.

Hoe haar laatste maanden waren, geïsoleerd, zichzelf afsluitend van iedereen.

Hoe ik vlak voor haar dood besloot om haar toch te bezoeken.

Hoe fijn dat was, voor ons allebei.

Het sneeuwt hier in Blije, met hagel en stevige windstoten.

Vanochtend, in alle vroegte, zag ik tot mijn vreugde, een wit kwikstraatje, voor mij hét symbool voor Micha, driftig voor ons huis heen en weer hippen.

Was ze het maar echt.

Appeltje dat ik van Micha kado kreeg bij mijn vertrek van De Nieuwe Ooster.