We lopen langs de IJssel, de lievelingsrivier van het andere Damesmeisje. Een kudde kleine paardjes draaft langs, oerrunderen kijken slaperig naar de passerende wandelaars.

Het is geen Goede Vrijdag meer. En toch: ‘ Erbarme dich’.

De bus staat naast de puinhopen van wat ooit een huis was. Een warm huis, een familie huis en driehonderd jaar oud. Hier nemen we voor 5 maanden afscheid van ons kind en haar vriend. Hun busje staat klaar, de gezellige lampjes branden in de nacht. De bagage moet nog worden weggestouwd. De twee ouderstellen ontmoeten elkaar hier. De moeders houden zich wat op de achtergrond. De vrouw des huizes kookt en reddert. Ik zit aan als gast en kijk. Naar onze kinderen, de interacties. De afscheidscadeautjes zijn uitgepakt, de chocoladetaart (thema: stoere jongens en meisjes) is op. Wat rest zijn kruimels en lege flessen. En zere harten. Alleen in het ijskoude busje troost ik het mijne. Erbarme dich.