Eigenlijk kenden we Leo helemaal niet zo goed. Hij woonde een eindje verderop aan de dijk, in een huis dat wij het mooiste vonden van het hele dorp. In het begin wandelde hij langs met een klein hondje. Later was hij altijd alleen. Zijn hondje overleden en zijn vrouw inmiddels ook. Af en toe maakten we een praatje. Op een goede middag gingen de Gewone Jongen en ik bij hem op visite. Het huis was binnen net zo mooi als buiten, echte doordachte architectuur. Achter keek een groot raam uit over een open plek met daarachter een behoorlijk bos. Je eigen bos, wie wil dat niet. Onbeholpen smeerde Leo toastjes en vertelde ondertussen over zijn grote passie voor muziek. Gershwin, daar was hij gek op.

Niet veel later werd de opera Porgy en Bess opgevoerd in Amsterdam. We gingen erheen, met ons drieën. Nooit zal ik het geëmotioneerde gezicht va Leo vergeten. Het was een onvergetelijke avond.

Inmiddels wonen we bijna 13 jaar in Friesland. Toch verloren we Leo nooit uit het hart. Ik stuurde hem mijn columns en verhalen en hel af en toe kregen we een beverig geschreven kaartje terug. Een paar jaar geleden moest het mooie huis in de verkoop, Leo vertrok naar een tehuis iets verderop. Hij had het daar goed naar zijn zin, mailde zijn dochter, en de columns en de Kerstbrief werden nog steeds geÏnteresseerd gelezen.

Onlangs overleed Leo, 96 jaar oud, stil en zacht.

In de héle vroege dag

ving de merel aan te zingen,

met een juichend-zoet doordringen

van wat diep verborgen lag.

Naar Ida Gerhardt.

Salut Leo!

Voorkant overlijdensbericht