Helder ochtendlicht begeleidt ons deze ochtend naar de zachtgroene dreven van hartje landelijk Utrecht. Een bekende tocht, steeds met een zekere spanning omgeven. Op het bedrijventerrein waar we moeten zijn, ooit vol bedrijvigheid, is het nu stil. Ik ga alleen het bedrijfspand binnen. De Geliefde moet buiten blijven. Ook de koffieservice is afgeschaft. De aardige assistente helpt me herinneren dat ik hier 5 jaar geleden ook was. Met dezelfde vraag. Ze stelt me voor het mondkapje af te doen. Opgelucht herademen we beiden. Daar zit ik weer. Alle onderzoeken laten opnieuw zien dat er niets mankeert aan de ‘hard ware’, zal ik maar zeggen. Alle adviezen die ik toen kreeg, ontvang ik opnieuw. Ben ik zo hardleers, of gewoon vergeetachtig? De aangenaam Vlaams sprekende oogarts die een laatste check doet, bevestigt het vermoeden. U heeft geen tranen meer.
Met een handvol recepten verlaat ik het pand. Oogdruppels en voedingssupplementen. Als dat niet helpt, gaan ze doen wat je doet als je een bad vol laat lopen: de stop in de afvoer.
Geen tranen meer. Hoe metaforisch.
Angeline 2021, aangepast detail ‘Kamertje’