ALTIJD IEMANDS SECRETARESSE

n het extra dik jubileumnummer van het feministische maandblad Opzij, 10e jaargang nr. 11, november 1982, steek ik in een ingezonden brief mijn mening niet onder stoelen of banken:

“Jullie vraag of sekretaresse en feministe-zijn een onmogelijke combinatie is, kan ik volmonding met ‘ja’ beantwoorden. Veel werkzaamheden zijn te omschrijven als naar kantoor overgebrachte huishoudelijke arbeid: steeds hetzelfde, steeds dienstbaar zijn, nooit zelf werk scheppen, het wordt ondergewaardeerd. De enige goede oplossing is van beroep te veranderen.”

Gelukkig deed ik dat laatste en werd zelfs directeur. Maar ik vrees dat de secretaresse in mezelf nooit echt helemaal is verdwenen. Deels komt dat door een vorm van herwaardering. Want wat bleek het, ook later, handig om snel te kunnen typen, goed te kunnen notuleren en niet te vergeten archiveren. Ik pluk er de vruchten van tot vandaag de dag.

Vooral secretaresse zijn van het thuisfront is o, zo handig. Alles loopt daardoor op rolletjes en bovendien houd ik als controlfreak het huishouden goed in de peiling. Toch, de valkuilen van toen zijn de valkuilen van nu. Want hoe zit het eigenlijk met die waardering van het thuisfront?

Ik heb, geloof ik, iets niet helemaal goed gedaan.

Geef een reactie