Het is vandaag de verjaardag van de lieve oudste dochter en ik krijg van De Geliefde een dichtbundel. Van Margaret Atwood, ‘Dearly’ is de titel. Geschreven toen ze een jong meisje was. Vol weemoed en afscheid.

Zoals elk jaar beleven we de gebeurtenissen van de geboortedag van ons eerste kind, nu zo lang geleden, weer opnieuw. “Weet je nog, dat je alsmaar tegen de verwarming zat, midden in de nacht”? “Ja, en dat ik op handen en knieën door het bed kroop, loeiend als een koe”. Nu zijn we er beiden nog om deze herinneringen te delen, ze echt gebeurd te laten zijn. Maar hoe moet het als er straks maar een van ons over is?

Kinderverjaardagen, geboorte herinneringen veranderen langzaam van puur vrolijke aangelegenheden vol feest, taart en cadeautjes in iets anders. Een terugblik in lang vervlogen tijden. Elk jaar zijn we een stukje verder weg. Weg van wat we als het centrum van ons bestaan beschouwden. Op weg naar iets heel anders.

Marjoleine de Vos schrijft vandaag wijze woorden. Over de wijsheid die we bij het ouder worden zouden kunnen nastreven. Het opgaan in de kleine dingen om ons heen, zoals de nieuwe blaadjes aan de bessenstruik of de boodschappen die vogels ons lijken te geven, en onszelf steeds meer vergeten.

Over een gedicht van Elisabeth Eybers waarin ze schrijft: “Ek mis myself steeds minder”. Ouder worden, jezelf steeds een stukje verder loslaten. Het lijkt wel of kinderverjaardagen daar elk jaar verder het mes in zetten.

Stukje bij beetje ga ik daar naar toe. Zelf afstotend groeien.