Een vreedzame, dierlijke vorm of tafereel, of gaat t om dreiging?

In melancholiek diepzeeblauw of een strenge politiekleur?

Deze ambigue foto krijg ik toegestuurd door het attente familielid als ik met het andere Damesmeisje in conclaaf ben op het Friese platteland.

Misschien ligt het aan de context van dat moment, maar mijn eerste associatie is een bommenwerper- achtige vorm. Een gevoel van dreiging overkomt me.

Met de lieve vrienden uit de Jordaan kijken we naar een documentaire over het politie geweld bij de Franse ‘gele hesjes’ demonstraties. Verbijsterend en onthutsend.
Bij Buitenhof vandaag zien we beelden van Nederlands politiegeweld op het Malieveld. Ook onthutsend. De sympathieke korpschef heeft moeite het allemaal uit te leggen hoe ermee om gegaan wordt, met het wegen van de toegepaste methodes in die situatie. En met de strafmaat.

De Franse nationale politiemensen worden ondervraagd over hun gedrag. Getergd, in het nauw gebracht en waarschijnlijk zelf grootgebracht in dezelfde banlieues als hun tegenstanders verliezen ze de controle. Het kan niet, het is te erg. Mensen overlijden aan hun verwondingen, ogen sneuvelen, handen worden opgeblazen door traangasgranaten.

Toevallige passanten op het Museumplein, die eerste keer, zien achteraf honderden bakstenen liggen die naar agenten gesmeten zijn. Op het Malieveld zal het niet anders zijn geweest. Wat hiervan te denken? Heeft de een meer recht geweld te gebruiken dan de ander? Het wordt stil in mij. Wat te zeggen?

Het goede nieuws vandaag zijn de woorden van Herman Wijffels over de noodzaak van een nieuwe bestuurscultuur, die open is, niet top-down zoals de ‘Rutte doctrine’. Met meer vrouwelijke waarden.

Het attente familielid appt wat later, achter de foto aan, waarnaar we eigenlijk kijken.

Een zwerm vogels. Hoe mooi is dat.