Het is 2018. Het is zonnig en druk op de rommelmarkt in Wolvega. Mijn oog valt op een kraampje waar een groot schilderij op de grond achter de tafel staat. Mijn hart slaat een slag over. Opnieuw sta ik oog in oog met Á mon seul desir, nu prachtig geborduurd in kleine secure steekjes. ‘Voor € 15 mag je hem hebben’, zegt de man achter de tafel. ‘Hoe komt u hieraan’, vraag ik nieuwsgierig, altijd in voor een goed verhaal. De man vertelt dat het borduurwerk afkomstig is uit een gehandicapteninstelling, maar hij heeft geen idee welke. En ik vergat stom genoeg te vragen hoe lang het al in zijn bezit is.

Sindsdien staat het geborduurde wandkleed in mijn kleine ateliertje op de grond. En nog is het verhaal niet afgelopen. Ruim 1 jaar later bezocht ik een galerietje in Beetsterzwaag, dat kon toen nog gewoon. Het was tegen vijven in de avond, buiten was het fris, alles was gehuld in prachtige herfsttinten. In de galerie schemerde zacht licht. Op een van de wanden hing een vierkant geborduurd wandkleed, maar dan omgekeerd, dus de achterkant was zichtbaar. Daardoor kreeg het een diffuus, onaards karakter. Het deed me denken aan de Embroidery Show, de tentoonstelling van kunstenaar Rob Scholte met omgekeerde borduurwerken, een paar jaar geleden in museum De Fundatie in Zwolle. Ik stond op het punt van vertrekken, toen mijn blik op het laatste moment op een paar schilderijen viel, die een beetje verborgen laag in een hoek hingen. Daar was het wandkleed weer, nu een van de andere vijf. Opnieuw geborduurd, maar nu was de achterkant te zien. En een prijskaartje van € 1.250! Wordt nog steeds vervolgd.