Ze noemden haar de heks van Denemarken. Suzanne Brøgger. Verlof ons van de Liefde, Creme Fraiche, Wegen en dwaalwegen van de liefde: het waren boeken die je in de 70er jaren als rechtgeaarde feministe gelezen moest hebben. Maar ik wist niet zo goed wat ik met die boeken moest, vol met vrije seks en grote vraagtekens bij het huwelijk en monogamie. Pas toen ik De zes zinnen las, was ik om. De omslag van dit fijnzinnige boekje is vlammend rood, een fragment van een bijzonder wandkleed. Elk hoofdstuk begint met een beschrijving van het wandkleed, daarna vertelt Brøgger over haar leven in een klein dorpje op het Deense platteland. Over haar contacten met haar buren, over haar kat Shahbanou, over het grote belang van het dichtbije, of het nu om het dragen van zijden kleding, het planten van rozen of het kopen van een tweedehands piano gaat. Maar ze schrijft vooral over een individuele levenswijze, waarin een vrouw zich volledig kan ontplooien.

Vanaf dat moment wilde ik wonen op het platteland, met een kat natuurlijk, een grote tuin en bijzondere buren. Maar mij beving ook een groot verlangen om het beschreven wandkleed te zien. Dat gebeurde pas vele jaren later in Parijs. Mijn Jongere Zus en ik gingen luisteren naar een folkgroep in Museum de Cluny en omdat we er toch waren, bezochten we na afloop het museum. Zo herinner ik het me: ik sloeg een hoek om en kwam terecht in een grote ronde ruimte, bescheiden aangelicht. Rondom hingen zes majestueuze wandkleden. Langzaam liep ik er langs. Die dames en die eenhoorns, ze kwamen me bekend voor. En toen stond ik eindelijk oog in oog met het wandkleed van mijn verlangen. Wordt vervolgd.

Midden op een blauw eiland zit een dame met een spiegel in haar hand waarin de eenhoorn zichzelf ziet. Zij is gekleed in een prachtige jurk van brokaat met strakke mouwen en een blauwe onderjurk van moire en met een ceintuur bezet met edelstenen.